İnsanlıkla kafayı bozmuş durumdayım.
İlginç bir şekilde etrafımdaki herkesi gözlemliyor, sonraki hayatımda var olacak yâda olmayacak olanları ayırt ediyorum.
Fark ettim ki, fazla safım bu konuda. Herkese eşit değer veriyor, yardımsever bir ruh hali ve güleç bir suratla ortalıkta dolanıyorum.
Bu sebeple ve haliyle, etimden, sütümden yararlanmak isteyenler çok oluyor.
Keşke biraz kin tutabilen bir yapım olsa…
Yada kelek yapanları cezalandırabilsem bir şekilde.
Umursama ve umursamama döngüsünün ortasındayım. Oysaki öyle çok insan var ki, yaptıklarını ödettirmek istediğim. Fakat yapamıyor, hatta çoğuna kıyamıyorum.
Sevdiğimden değil, insan olduğumdan belki.
Benimkisi “Allah’ından bulsun” felsefesi. :)
Fakat artık kararlı olmanın zamanı geldi. Aklı başında ve gerçekten insan olmanın bilincinde olanlarla olmalıyım bu hayatta. Birbirine gerçekten destek olan, ihtiyaç olduğunda, zorda kaldığında yanında olabilen insanlarla…
Fazlasıyla kullandırdım kendimi. Bu kadarı yeterli ve kafi. Yoksa değerlerimi yitireceğim, bilinçsiz polyannacılık uğruna. Kimsenin beni sevmesine gerek yok.
K.çımdan ter akarken, kılı kıpırdamayanlar; güle güle…
Kaybetmemek için çabalamama değecek dostlarım olabilseydiniz keşke.
Üzgünüm, yapamadık…
0 yorum:
Yorum Gönder